عباس آرگون، عضو هیات نمایندگان اتاق بازرگانی تهران

سفر اخیر رئیس‌جمهوری به چند کشور آمریکای لاتین، به خوبی نشان می‌دهد که دو طرف از نظر سیاسی به یکدیگر نزدیک هستند و این آمادگی وجود دارد که سطح همکاری‌ها در بخش‌های مختلف افزایش پیدا کند اما در عین حال این سوال نیز وجود دارد که چرا سطح همکاری‌های اقتصادی دو طرف چندان گسترده نیست.

دشواری‌های جغرافیایی یکی از مشکلات اصلی است. با توجه به دور بودن آمریکای لاتین، از نظر تجهیزات حمل‌ونقل و هزینه جابجایی کالا، باید شرایطی را فراهم کرد که صرفه اقتصادی چه برای صادرکننده کالا و چه خریدار کالا در مقصد وجود داشته باشد و البته محصولی صادر شود که در میان کشورهای همسایه واردکننده امکان تولید یا خرید آن وجود نداشته باشد.

دومین موضوع هم‌پوشانی اقتصادهای دو طرف است. مقایسه اقتصاد ایران و مثلا ونزوئلا به خوبی نشان می‌دهد که ما با دو اقتصاد شبیه به هم طرف هستیم. اقتصادهایی که بر مبنای فروش نفت و انرژی و محصولات وابسته به آنها شکل گرفته و از این رو در واردات نیز نیازهای مشابه دارد. توسعه تجارت میان این دو اقتصاد قدری دشوار است، زیرا دو طرف محصولاتی مشابه برای فروش و نیازهایی مشابه برای خرید دارند.

برای توسعه صادرات باید بازارمحور عمل کرد. با وجود تمام این مسائل، راه توسعه صادرات به آمریکای لاتین، تولید کالا بر اساس نیازهای این بازار است. همان‌طور که ما می‌بینیم شرکت‌های چینی بدون اینکه خود مسلمان باشند، برای بازار تسبیح تولید می‌کنند، ما نیز باید بدانیم که در آمریکای لاتین چه کالایی مورد نیاز است و آن را تولید کنیم.

در واقع ما برای دورانی طولانی با این نگاه صادرات کرده‌ایم که کالایی را برای داخل تولید می‌کنیم و اگر چیزی اضافه ماند و مشتری برای آن درخواست داشت، صادرات انجام می‌دهیم اما این نگاه باید تغییر کند و ما به سمتی برویم که بعد از رصد بازار کشور مقصد، برای حضور در آن بازار کالای مخصوص تولید کنیم.